Kerstmarkt Valkenburg 16 en 17 december 2016


Een flink aantal weken geleden bestond de mogelijkheid om voor een bedrag van € 25,- je aan te melden voor een hotelovernachting in Limburg tijdens de Kerstmarkt. Dat we er voor zo'n klein bedrag met zijn tweeën konden overnachten hebben we te danken aan het feit dat manlief, hoewel al gepensioneerd toch lid kan blijven van de personeelsvereniging van het bedrijf waar hij gewerkt heeft.  Natuurlijk melde manlief zich hiervoor aan.

Het beloofd een mooie dag te worden als we onze woonplaats uitrijden. Wanneer wij naar Limburg gaan gaan we heen altijd over Duitsland. Ik vind dit altijd wel saaie autowegen en ook vind ik dat er heel hard gereden wordt, voordat je het weet heeft een auto je al in gehaald en zoeft je voorbij.




Omdat wij vandaag een bezoek aan het Outlet Centrum in Roermond op ons programma hebben staan gaan we in de buurt de grens over naar Nederland. Als je iets van een bepaald merk wilt hebben bestaat er soms een kans dat je dit hier voordelig op de kop kan tikken.


Het Outlet Centrum is ook in kerstsfeer. Natuurlijk zie je hier ook de houten notenkrakers, die je in Duitsland veel als kerstdecoratie ziet. Hier staan wel een erge grootte. Manlief is er maar een kleintje bij.


Ook bevindt zich op een plein een grote versierde kerstboom met allerlei grote pakjes er onder een er ligt zelfs een groot boek met een kerstverhaal er bij.






Wij houden ons geld in onze zakken want er is niets wat wij iets vinden. In het verleden heeft manlief er eens schoenen gekocht voor een prikkie en deze zijn helemaal af en hij kan er geen afstand van doen, zo lekker lopen ze.

Wanner we richting Doenrade rijden horen we op de autoradio dat er een grote brand in Roermond is, in een kunststoffabriek. In heel Roermond wordt geadviseerd om ramen en deuren gesloten te houden. Ik vind het wel prettig dat we Roermond inmiddels verlaten hebben.
Wanneer we bij het hotel komen ziet dit er mede door de kerstversieringen er mooi uit.




Het kasteel werd gebouwd rond 1117. Het is een van de oudste kastelen van Limburg. In vroegere jaren was dit kasteel een slot met grachten eromheen. Het kasteel werd bewoond door belangrijke adellijke families. Vanaf 1925 heeft  het kasteel dienstgedaan als nonnenklooster waar oude mannen werden verpleegd. Van Hotel Kasteel Doenrade ligt aan de rand van het gelijknamige dorp Doenrade. 1960 tot 1969 is het kasteel in gebruik geweest als politieschool. Van 1978 tot 1985 was er een meubelzaak in gevestigd met de naam Elite Meubel. Vanaf 1985 heeft het kasteel nog twee jaar dienstgedaan als restaurant. Van 1987 tot 1991 heeft het leeggestaan. In 1991 is men begonnen met de verbouwing en renovatie van het kasteel. Op 1 mei 1993 is het kasteel geopend als Hotel & Restaurant Kasteel Doenrade.
Hoewel de kamer niet erg groot is is deze wel van alle gemakken voorzien.



Wanneer we 's avonds het hotel verlaten om naar Margraten te gaan om bij een wok-restaurant te gaan eten ziet de buitenkant van het hotel er helemaal sfeervol uit.



Er zijn mooie glas in lood ramen die in het donker mooi afsteken


Als we richting Valkenburg rijden zijn er aan de lantaarnpalen in Valkenburg overal kerstbomen opgehangen. Een hele mooie kerstversiering vind ik, ik zou er wel een voor mijn huis aan de buitenkant willen hebben.


Wanneer we de dag erop na een heerlijke nachtrust en een heerlijk ontbijt het hotel verlaten zie ik dat er rond het hotel ook verschillende wandelroutes zijn. Het is dat we naar de kerstmarkt gaan want manlief die geen wandelaar is zal hier toch zeker ook wel een wandelingetje kunnen doen, b.v. het Kasteel Ommetje van 10 minuten.


Omdat we redelijk vroeg zijn kunnen we nog makkelijk een parkeerplaats in Valkenburg vinden. Als we door de straten richting de Gemeentegrot wandelen zien we dat ze in Valkenburg ook gastvrij zijn voor honden.


Als we door de Grendelpoort richting de Gemeentegrot gaan zie ik een mooie bronzen plaquette aan de muur met 4 poortwachters uit vroegere tijden.
Bovenaan de bronzen plaquette ziet men VALKEN **** staan.
De 4 sterren op de plaquette verwijzen naar geboortejaren. "Schutter" komt van "beschutten" en de 4 figuren in de plaquette verwijzen naar 4 belangrijke beschutters van Valkenburg. Door de figuren in de juiste volgorde in de tijd te plaatsen wordt uiteindelijk het woord VALKENBURG gevormd. De wapenuitrustingen geven duidelijk hints wie het oudste en wie het jongste is.
De grote schutter ("de Sjotter") is gehuld in het uniform van een schutter der Oude en Jonge Nobele.
bron: internet


In de Gemeentegrot welke de is de grootste, oudste en meest bezochte ondergrondse kerstmarkt van Europa is wordt voor de  31ste keer een kerstmarkt gehouden.
Van mijn zusje heb ik gehoord dat de wachttijd wel anderhalf uur kan zijn maar wij zijn vroeg en hoeven maar een half uur te wachten.


Natuurlijk neem ik ook een kijkje bij de kerststal, ik ben gek op kerststalletjes en heb er zelf ook één in de hal staan al is die natuurlijk veel en veel kleiner dan deze.


In de grot, tussen de eeuwenoude wandtekeningen staan knusse kraampjes vol mooie kerstspullen, kunstwerken, kleding en allerlei andere dingen die eigenlijk niets met kerst te maken hebben. Ook is de grot prachtig versierd en krijgen we toch het echte kerstgevoel.











De wandtekeningen in de grot zijn ook zeker het bekijken waard en het is jammer dat er voor sommigen bankjes staan waar mensen opzitten zodat ik er geen foto's van kan nemen.



Natuurlijk zijn er heel veel kerstmannen te zien de een met een nog liever gezicht dan de andere.





Als we de grot uit gaan zien we dat de wachtrij nu wel heel erg lang is en ik schat dat de mensen nu zeker meer dan een uur moeten wachten voordat ze de grot in mogen. Wij gaan op een terras in het centrum van Valkenburg zitten en drinken er een warme chocolademelk (natuurlijk met slagroom).
Op weg naar de kerstkraampjes op het plein bij de VVV passeren we het Museum Land van Valkenburg.
Dit was het voormalige stadhuis en postkantoor. De entree is in de frontgevel met bordes met hardstenen balustrade en toegangstrap. Hierboven in de tweede bouwlaag is een balkon in mergel rustend op twee hardstenen kommen. Balkon, eveneens met balustrade in mergel, met hierop aan weerszijden een leeuw in natuursteen met het wapen van de stad in zijn klauwen. Dit geveldeel uitlopend in achtzijdig torentje met rondboogvormige Louvreluiken en een puntdak gedekt met leien en bekroond met een valk. In dit torentje een uurwerk met vierkanten wijzerplaat. 




Wanneer we door de Geulpoort naar het plein bij het VVV kantoor gaan zie ik een citaat van de Belgisch filosoof Karel Boullard en ik moet gelijk aan Lies denken.


We kijken nog even wat rond maar omdat manlief nogal last van zijn voet heeft en zich niet helemaal fit voelt besluiten we om langzaam aan naar de auto te gaan en onze reis naar het Hoge Noorden aan te vangen.

We hebben genoten van deze twee dagen hoewel het wel vervelend was dat we bij Cuijk op een recht stuk snelweg aangereden werden door een dame die ons inhaalde. Ze verloor de macht over het stuur en schampte de deur en voorspatbord aan de bestuurderszijde behoorlijk. Gelukkig had niemand lichamelijk letsel. Het mocht een wonder heette dat zij haar auto nog op de vluchtstrook tot stilstand kon brengen.


Ommelander wandeltocht Muntendam 10-12-2016



Vandaag gaan Heleen en ik de Ommelander-Wandeltocht in Muntendam doen. Het is min of meer een thuiswedstrijd voor mij en een goede proef of ik na de operaties aan mijn schouders weer met een rugzak kan wandelen. Wil het niet dan kan ik manlief bellen om de rugzak op te halen. Ook ga ik weer proberen of ik de 25 km weer kan doen. Trouwens bij de tochten van de FLAL is de kortste  afstand die je kan doen altijd 25 km.
Wanneer we bij de startlocatie komen staan er al wandelaars te wachten totdat ze mogen vertrekken. Dit is bij tochten van de FLAL altijd zo en het is soms moeilijk om dan naar binnen te komen. En ook nu is dat weer zo en er staan binnen ook wandelaars voor de deur die naar buiten gaat.


Heleen en ik  en trouwens mijn andere wandelmaatjes doen dit nooit alleen dan bij de Vierdaagse van Nijmegen, maar dat kan niet anders.
Na een bak koffie vertrekken wij voor onze tocht. We moeten al gelijk de regencapes aan want het regent te hard om zonder te lopen.


Eerst gaan we richting het Natuurpark Tussen de Venen met zijn diverse landschappen zoals heidelandschap, water, zandverstuivingen en bos. Ook bevinden zich verschillende vlonders in het natuurpark.
Als we nog maar net op weg zijn staat er iemand van de organisatie om ons te wijzen waar we heen moeten, er schijnt een pijl weggehaald te zijn. Wij lopen altijd op de pijlen en dan zou je snel de route kwijt kunnen zijn.
We komen al snel in een losloopgebied dus dat scheelt we hoeven dus niet aan de ketting of aan de hand meegenomen te worden.



In het natuurpark staan veel infobordjes en ik neem me iedere keer voor om er eens een keer zonder te gaan wandelen maar het is er nog nooit van gekomen.


Omdat we over nogal wat onverharde paadjes gaan waar nogal veel wortels omhoog steken zeg ik tegen Heleen ik mag wel oppassen dat ik hier niet val. Ik heb het nog niet gezegd of ik lig al in het zand te bijten.
Gelukkig heb ik me geen pijn gedaan en Heleen en ik hebben direct de slappe lach. Ik stem er mee in dat ze er een foto van maakt zodat ik zelf ook kan zien hoe ik er bij ligt.


Hierna gaan we richting de polder De Wiede. Het klinkt misschien wat vreemd een polder in de Veenkoloniën  maar het is een stukje oud beeklandschap. Door dit stukje oud beeklandschap loopt ook een meanderende riviertje de Oude Ae genaamd. Hier zijn regelmatig reeën te zien maar omdat het zicht niet al te best is zien we er geen.


 
 Bij tochten van de FLAL horen altijd veel modderpaden en is het soms uitkijken om niet uit te glijden. De paden zijn vooral glibberig als er al veel wandelaars over geweest zijn maar gelukkig blijf ik hier wel op de been.


We gaan nu richting de wijk waar ik woon en ik zie op de routebeschrijving dat we een rust hebben in het restaurant van de Golfbaan. Ik vind dat wel leuk want hoewel het dicht bij mijn huis is ben ik daar nog nooit geweest.




Als we boven aan de trap zijn zien we dat ze een aanbieding hebben: koffie met appelgebak voor € 3,50. Nu dat lijkt ons wel wat. De appelgebak is heerlijk en nadat we even gezeten hebben vervolgen we onze tocht weer. Want we hebben er nog maar 9 km opzitten. 


Wanneer we buiten komen zien we dat het harder is gaan regenen maar diehards die we zijn laten we ons niet uit het veld slaan. De route voert ons nu naar het Borgerswold. Het Borgerswold is een 450 ha groot recratiegebied. Er bevinden zich verschillende typische witgeschilderde ophaalbruggetjes in het parkachtig landschap.



Langs het water waar het paadje steeds smaller wordt zien we ook verschillende holen die waarschijnlijk wel van konijnen zullen zijn.



Natuurlijk gaan wij niet over de ophaalbruggetjes maar over zomaar een brug zonder leuningen. Gelukkig is de brug breed genoeg want ik houd helemaal niet van smalle bruggetjes zonder leuning.


Onze route gaat nu verder rond het Langebosmeer naar Wildervank. Intussen is het opgehouden met regenen maar nu lijkt het mistig te worden. Gelukkig kunnen de regencapes nu uit.



In Wildervank staan deze gekleurde huizen aan het meer en Heleen zegt dat ze deze kleuren beter in de  Caraïben vindt passen maar ze fleuren deze grauwe dag wel op vind ik.



Wanneer we een weg over moeten steken staat er Kiekoet op de weg geschreven. We wandelen in Groningen dus het is in het Groningse dialect.




Het duurt nu niet lang meer of we zijn bij onze tweede rust. We hebben er dan 18 km opzitten. We besluiten om hier een kop soep te nemen.  Het is een lekker soepje hoewel we het wel wat prijzig vinden, € 2,50 voor zo'n klein kopje.


Ook zien we de pijlophalers al binnen komen en ik zeg voor de grap dat ik bijna zenuwachtig van ze
zou worden. Maar dat is natuurlijk helemaal niet nodig hoewel ik het niet prettig zou vinden als ze pal achter me zouden lopen. Toch zijn wij niet de laatste wandelaars die daar weer vertrekken.


Ondanks dat ik natuurlijk bekend ben in Veendam kom ik nu door straatjes waar ik nog nooit eerder geweest ben. Toch leuk om je eigen woonplaats zo eens beter te leren kennen.



Na een poosje komen we weer vlak bij mijn huis langs. We hadden de rusten bij deze tocht wel bij manlief bij mijn thuis kunnen houden maar dan zouden we niet dat lekkere appelgebak gehad hebben die er bij het restaurant van de golfclub was.
We passeren het huis wat ik altijd zie als ik in de tuin zit. 


Nu voert onze route onze naar het Boerenbos de Lange.
Toen de heer De Lange in 1996 stopt met zijn boerenbedrijf, rees de vraag: wat te doen met het land? Zijn zoon wilde geen boer zijn en de omringende landeigenaren hadden zelf genoeg grond.
 "Via via"hoorden ze over een Europese subsidieregeling voor het aanplanten van een zogenaamd CO2-bos, bedoeld om de CO2-uitstoot te neutraliseren. Dat leek hen een mooie bestemming. Ze hebben de subsidie aangevraagd en samen met een daarvoor aangewezen adviesbureau een plan gemaakt voor ons bos.
 In 1996 zijn de eerste bomen geplant. Ze noemden het bos “Boerenbos De Lange”. Nu,  staan er op 20 hectare grond: berken, elzen, dennen en iepen.”
Van boerenbos naar landgoed, een privébos klinkt leuk, maar het is niet gratis en het vergt veel werk. De Lange en Hoogvliet besloten het bos om te zetten in een landgoed, om zo voor allerlei subsidies in aanmerking te komen.
Een landgoed moet aan een aantal eisen voldoen. De belangrijkste is dat het opengesteld moet zijn voor het publiek, dat er minstens 1,5 kilometer aan wandelpaden is aangelegd en dat er bordjes zijn die wandelaars verwijzen naar het landgoed. 
De boompjes uit 1996 zijn ondertussen flinke bomen geworden.  Er zijn sloten en slingerpaadjes. 
We genieten zelf van het bos, maar anderen hebben er ook plezier van. In het bos schuilen reeën en roofvogels. Je kunt er van alles zien. 
bron: internet

Hoewel dit bos heel dicht bij mijn huis ligt en best de moeite van een bezoek waard is durft ik er niet meer zomaar te gaan wandelen omdat men er ook honden los mag laten lopen en ik er eens een luid blaffende hond pal voor me gehad heb.


Nog een klein stukje te gaan als we het bos uit zijn. Intussen kan men steeds minder in de verte zien. Het is jammer dat het weer bij deze tocht niet meezit want het is een pracht tocht en met wat helderder weer of zon zou het helemaal prachtig geweest zijn.


Niet veel later kunnen we ons afmelden in de Ruitershorn. Deze keer breken we met onze gewoonte om na een tocht nog even iets te drinken.


We gaan naar mijn huis waar manlief voor ober speelt. Wanneer hij op mijn camera de foto zie waar ik de grond kus zegt hij dat ik er als een dood paard bij lig. Ik moet hem gelijk geven ik lig er wel heel gek bij.

De rugzak gaf geen problemen en ook de 25 km ging me goed af.
Gelukkig was Heleen bij me bij want ik zou zeker zonder haar hulp niet hebben kunnen opstaan na de valpartij.